|
| Nazwa polska |
Dąb szypułkowy
|
| Nazwa łacińska |
Quercus robur L.
|
| Synonimy |
Dąb letni
Quercus pedunculata Ehrh.
|
| Rodzina |
Bukowate - Fagaceae
|
| Status we florze polskiej |
Takson rodzimy lub trwale zadomowiony.
|
| Roślina |
Drzewo, długowieczne, żyje kilkaset a nawet 1000 lat.
|
  
| Wysokość |
20-30(50) m
|
| Pokrój |
Korona szeroka, krótki pień, grube konary.
|
 
| Drewno |
Ciężkie, twarde i trwałe.
|
| Kora |
Ciemna, głęboko spękana.
|
 
| Pędy |
Młode oliwkowozielone, później z powodu łuszczącej się epidermy szarobrązowe, nagie.
|
 
| Pąki |
Wierzchołkowe skupione na końcu pędu, szerokie, jajowatostożkowate, na szczycie zaostrzone lub zaokrąglone, nie większe od pąków bocznych. Boczne spiczastojajowate, odstające. Łuski pąków żółto lub jasnobrązowe, zaokrąglone, często z wąską, ciemnobrązową linią brzegową, na brzegach krótko biało owłosione. Blizny liściowe z licznymi śladami wiązek przewodzących.
|
  
| Liście |
Długości 5-10(15) cm, zwykle z 3-6 parami zaokrąglonych klap. Nasady uszate lub sercowate. Ogonki krótkie, do 1 cm. Nerwy boczne dochodzą do końców klap i do wcięć między nimi. Skórzaste i obustronnie nagie lub od spodu nieco owłosione.
|
 
 
  
 
 
 
| Owoce |
Żołędzie, elipsoidalne, do 3,5 cm długości, świeże z ciemnymi prążkami. Zwykle po kilka na długiej szypule, długości 5-12 cm. Są wartościowym pokarmem dla wielu zwierząt leśnych.
|
| Korzeń |
System korzeniowy głęboki, palowy na glebach świeżych, natomiast powierzchniowy na glebach płytkich.
|
| Występowanie |
Europa, Azja Mniejsza, Kaukaz. W Polsce bardzo pospolity.
|
| Siedlisko |
Lasy mieszane. Tworzy własne zespoły - dąbrowy (Quercetum).
|
| Gleba |
Świeża, głęboka i żyzna.
|
| Zastosowanie |
Drewno używane do wyrobu mebli, klepki podłogowej, beczek.
Kora wykorzystywana w garbarstwie.
Sadzony często jako drzewo pamiątkowe.
|
| Właściwości lecznicze |
Surowiec - kora dębowa.
Składniki chemiczne - kora i liście zawierają garbniki, flawonoidy, trójterpeny, kwasy organiczne.
Kora z młodych gałązek stosowana jest zewnętrznie w postaci odwarów do płukań i okładów jako środek ściągający, przeciwzapalny i przeciwkrwotoczny. Używana do płukania jamy ustnej przy anginach, pleśniawkach i zapaleniu dziąseł. Do przemywania ran i wrzodów. Wchodzi w skład płynów przeciwłupieżowych i mieszanek ziołowych do mycia włosów.
|
| Odmiany |
Wiele odmian ozdobnych o pokroju stożkowatym lub zwisającym, liściach żółtych lub strzępiastych.
|
|
Przyroda 
