Nazwa polska |
Jeżyna popielica
|
Nazwa łacińska |
Rubus caesius L.
|
Synonimy |
Jeżyna sinojagodowa, Popielica
|
Rodzina |
Różowate - Rosaceae
|
Status we florze polskiej |
Takson rodzimy lub trwale zadomowiony.
|
Wysokość |
60-150 cm.
|
Pokrój |
Pędy pokładają się na ziemi.
|
Pędy |
Długie i cienkie, okrągłe, pokryte nalotem woskowym, z krótkimi szczecinkowatymi kolcami.
|
Liście |
3-listkowe, boczne często z dodatkową klapą. Listki eliptyczne lub rombowatojajowate, wcinanopiłkowane, niekiedy wrębne lub klapowane. Przylistki lancetowate.
|
Kwiaty |
Białe, średnicy 3 cm, zebrane w groniaste lub baldachogroniaste kwiatostany. Kielich o działkach wyciągniętych, gruczołowatych, szarokutnerowatych, na owocu skierowanych do góry. Płatki korony podługowate, na szczycie wycięte.
|
Kwitnienie |
V-IX
|
Owoce |
Zbiorowe, złożone z niewielu pestkowców 5-10(20), czarnych, pokrytych niebieskawoszarym nalotem woskowym, kwaśne.
|

Występowanie |
Europa, Azja, Kaukaz.
|
Siedlisko |
Stanowisko słoneczne lub cieniste. Zbocza, zręby, zagajniki, przydroża, rowy, miedze, brzegi lasów.
|
Gleba |
Żyzna, wapienna, piaszczysta lub gliniasta.
|
Właściwości lecznicze |
Surowiec - liście i owoce.
Składniki chemiczne - Liście zawierają garbniki, flawonoidy, kwasy organiczne i witaminę C. Owoce zawierają cukry, pektyny, kwas cytrynowy, witaminy.
Liść jeżyny jest stosowany w medycynie ludowej jako środek ściągający, przeciwbiegunkowy i w schorzeniach skórnych, a także do płukania jamy ustnej w anginach.
|
|