|
| Nazwa polska |
Wierzba iwa
|
| Nazwa łacińska |
Salix caprea L.
|
| Rodzina |
Wierzbowate - Salicaceae
|
| Status we florze polskiej |
Takson rodzimy lub trwale zadomowiony.
|
| Roślina |
Wysoki krzew, rzadziej małe drzewo.
|
  
 
| Pędy |
Grube, młode pokryte szarym kutnerem, potem nagie, oliwkowozielone, czasem czerwonawobrązowe. Na drewnie brak podłużnych, wypukłych, wąskich listewek widocznych po zdarciu kory.
|
  
| Pąki |
Wierzchołkowe spiczastojajowate, nie większe od pąków bocznych. Boczne spiczastojajowate, lekko spłaszczone, nieco odstające. Łuski pąków żółto lub czerwonobrązowe. Blizny liściowe z trzema śladami wiązek przewodzących.
|
  
| Liście |
Zmienne pod względem wielkości, kształtu i piłkowania. Długości 10-12 cm. Zwykle szerokoeliptyczne, brzegiem nierówno, falisto karbowanopiłkowane lub prawie całobrzegie. Lekko pomarszczone, dojrzałe tylko od spodu zamszowato, biało lub szarawo owłosione, z wypukłymi nerwami.
|
 
  
 
 
 
  
 
| Występowanie |
Europa i Azja. W Polsce pospolita.
|
| Siedlisko |
Na niżu i w górach po regiel górny. Jako składnik podszycia lasów, liczna na zrębach, polanach, przy drogach, nad rzekami, na rumowiskach i skałach.
|
| Gleba |
Żyzna i wilgotna.
|
| Zastosowanie |
Stosowana do rekultywacji.
Roślina miododajna.
|
|
Przyroda 
